اگر قصد خرید تلویزیون با صفحه نمایش بزرگ را دارید، پیشنهاد می‌کنیم پیش از هر کار این مقاله را تا به انتها مطالعه کنید، شاید بتوانید جایگزین بهتری با هزینه‌ی کمتر و خروجی بزرگ‌تر را نیز در نظر بگیرید. بله، امروزه با بالا رفتن کیفیت نمایش پروژکتورها، این ابزارها که روزگاری تنها در موارد محدودی به کار گرفته می‌شدند، کاربری بیشتری یافته‌اند و سر از خانه‌ی گیک‌ها درآورده‌اند. بیایید به برخی از نقاط مثبت و منفی این ابزارهای نمایش بپردازیم و ببینیم آیا می‌توانیم آن را جایگزین تلویزیون کنیم، یا خیر.
جالب است بدانید نه تنها هزینه‌ی راه‌اندازی یک پروژکتور چندان زیاد نیست، بلکه جای زیادی اشغال نکرده، وزن کمی دارد و از همه مهم‌تر صفحه خروجی بزرگ‌تری را با قیمت بسیار کم به شما هدیه می‌کند و نصب و راه‌اندازی‌اش به مراتب ساده‌تر از آن چیزی است که فکرش را می‌کنید. در این مقاله به بررسی مزایا و معایب پروژکتورها خواهیم پرداخت و اینکه چرا چنین وسیله‌ای حقیقتاً برای بسیاری مناسب‌تر است.
اصول اولیه پروژکتورها
پروژکتورهای نمایش از جلو در حقیقت سامانه‌ای دو تکه هستند: یک پروژکتور که تصاویر را ایجاد می‌کند و صفحه‌ی مخصوصی که آن را بازتاب می‌دهد. دانستن اینکه پروژکتورها از دو بخش اصلی تشکیل شده‌اند، برخی افراد ناشی را می‌ترساند و آنها از خرید و نصب آن صرفه نظر می‌کنند. در حالی که این کار بسیار ساده و سهل است. پروژکتورهای مورد نظر ما عموماً با یکی از این سه فناوری تولید شده‌اند: DLP، LCD یا LCOS.
پروژکتورهای LCD اصولاً با همان فناوری ساخته شده‌اند که در تلویزیون‌هایی با پنل تخت (Flat-Panel) شاهدش هستیم. در واقع، پروژکتورهایی از این دست در حوزه‌ی قیمتی ارزان تا متوسط جای می‌گیرند. البته مدتی قبل آنها را می‌توانستیم در دسته‌ی پروژکتورهای اقتصادی یا بسیار ارزان قیمت جای دهیم، اما با توجه به پیشرفت‌هایی که در برخی از مدل‌های جدید صورت گرفته قدری بر قیمت تمام شده‌ی آنها افزوده شده است. اپسون، برای نمونه در این چند سال گذشته پروژکتورهای بسیار خوبی تهیه و به بازار عرضه کرده است.
پروژکتورهای DLP یا پردازش رقومی نور (Digital Light Processing) از تراشه‌های کوچکی با میلیون‌ها آینه‌ی کوچک تشکیل شده‌اند. این دسته از پروژکتورها در محدوده‌ی قیمتی بسیار ارزان تا فوق گران جای می‌گیرند که نه تنها برای استفاده‌های شخصی بلکه برای سالن‌های سینما نیز کاربرد دارند. نمایش دیجیتال در سالن‌های سینما اغلب با استفاده از پروژکتورهای DLP صورت می‌گیرد. هر چند نسبت کنتراست و سطح مشکی تصویر خروجی آنها به خوبی بسیاری از پروژکتورهای LCOS یا مدل‌های LCD نیست، اما وضوح نمایش حرکت آن بهتر از سایر نمونه‌هاست. به همین خاطر از پروژکتورهای DLP زیاد تعریف نمی‌کنیم، اما عموماً کیفیت تصویر آنها خیلی خوب است.
LCOS یا پروژکتورهای کریستال مایع بر روی سیلیکون (liquid Crystal on Silicon) را می‌توان نمونه‌ای هیبریدی (دوگانه) و از ترکیب دو نوع پروژکتور پیشین – یعنی DLP و LCD – دانست. که بر روی صفحه آینه‌ای آن لایه‌ای از کریستال مایع قرار دارد. از این گذشته سطح رنگ مشکی و نسبت کنتراست هر دو در حد بسیار عالی است. پروژکتورهای کمپانی JVC برای نمونه (که سری D-ILA نام دارند) بهترین نسبت کنتراست ممکن را در این بین ارائه می‌کنند. از نظر کیفیت، پروژکتورهای سری SXRD شرکت سونی نیز با فاصله‌ای کم در مقام دوم قرار می‌گیرند. محدوده‌ی قیمتی این سری از پروژکتورها از متوسط تا گران قیمت جای دارد، البته پروژکتورهای سری 4K سونی بسیار گران قیمت و در عین حال پیشرفته هستند.
فواید پروژکتورها
اندازه: این یکی از مواردی است که در وهلۀ اول به نظر می‌آید و از عوامل مهم در انتخاب پروژکتور مناسب با توجه به نیاز فرد است. شخصاً یک پروژکتور با عرض نمایش 3.6 متر یا 144 اینچ در خانه دارم که می‌تواند به خوبی فیلم‌ها را به نسبت 2.35:1 نمایش دهد؛ و در حالت تصویری 16x9، شخصیت‌های فیلم تقریباً اندازه‌ی واقعی خودشان هستند، شاید هم قدری بزرگ‌تر! و در حالت کلوزآپ، سر کاراکتر فیلم تقریباً 1.2 متر می‌شود.
بیایید از منظر دیگری به این موضوع نگاه کنیم: تماشای فیلم «ارباب حلقه‌ها» با نسبت 2.35:1 در صفحه‌ی نمایشی که تقریباً تمامی فضای دیوار روبروی شما را پر می‌کند حقیقتاً بسیار جذاب است. به تازگی هم، از تلویزیونی که در خانه داشتم به عنوان نمایشگر رایانه استفاده می‌کنم. که به دلیل ابعاد بسیار بزرگ و خوبی که دارد خود تماشاخانه‌ای تمام عیار به شمار می‌رود.
در صفحات کوچک، تلویزیونهای پنجاه اینچ و بیشتر، نمی‌توانید تمامی جزئیاتی که در فیلم‌های فول اچ‌دی (1080 پیکسل) وجود دارد را از نزدیک ببینید. و با توجه به فاصله‌ی متوسط 3 متری که از تصویر داریم، چشم قادر به تشخیص تمامی موارد موجود در آن نیست. اما زمانی که این ابعاد را به 100 اینچ یا بیشتر ارتقا می‌دهید، می‌توانید تک تک موهای فرد را بشمارید.
اینجاست که پروژکتورهای 4K وارد بازی می‌شوند. هر چند گمان می‌کنم کیفیت اولترا اچ‌دی در تلویزیونهای 4K کیفیت جالبی نیست، پروژکتورهای 4K انتخابی ایده‌آل به شمار می‌روند. اصولاً هر چه تصویر بزرگ‌تر می‌شود نیاز به رزولوشن بالاتر خواهیم داشت. اغلب افراد احتمالا قادر به تشخیص پیکسل‌ها در تصویری 150 اینچ از فاصله 2.5 تا 3 متری هستند. متأسفانه در حال حاضر پیدا کردن پروژکتورهای اولترا اچ‌دی سخت‌تر از تلویزیونهای اولترا اچ‌دی شده است. اگر می‌خواهید ابعاد و اندازه‌ی ایده‌آل صفحه نمایش، فاصله تماشا و وضوح تصویر را در چنین دستگاههای 4K بدست آورید، بهتر است به این ماشین حساب که کریس هینونز آن را تهیه کرده مراجعه کنید.
باید توجه داشته باشید تصاویر کم کیفیتی که در DVDهای معمولی یا شبکه‌های داخلی پخش می‌شوند در چنین دستگاههای نمایش با کیفیتی عذاب آور خواهد بود. بدتر از همه اینکه با تهیه چنین تجهیزاتی، خانه‌ی شما به پاتوق فیلم بازیهای دوستان و آشنایان بدل شده و بیش از آن چیزی که برای خرید تجهیزات صوتی و تصویری هزینه کرده‌اید، باید برای پذیرایی از میهمانان دائمی سرمایه‌گذاری کنید!
دیدن راحت‌تر تصاویر: شاید بعضی از شما از خود بپرسید تماشای چنین تصاویر بزرگی به چشم آسیب نمی‌زند؟ در حقیقت، قضیه برعکس تصور شماست. پر کردن درصد بیشتری از فضای قابل مشاهده شما با درخشندگی متوسط بر روی صفحه‌ی نمایش بزرگ برای چشم آزار دهنده نیست. و بیشتر شبیه سینمای واقعی است که اغلب بیش از 5 واحد نوری (فوت لمبرت) یا بیشتر تولید نمی‌کند )بر روی صفحه نمایش من، اغلب پروژکتورها چیزی بین 30 تا 40 واحد نور تولید می‌کنند؛ و یک LED LCD می‌تواند تا سه برابر آن نور تولید کند.(
فضای مورد نیاز
اگر پروژکتور را بر روی سقف نصب کنید، صفحه آن می‌تواند بر روی دیوار تشکیل شود. نصب‌های گران قیمت‌تر شامل صفحات جمع شدنی نیز هستند که صفحه پروژکتور در سقف جمع شده و زمانی که از پروژکتور استفاده نمی‌کنید از نظر محو می‌شوند. برخی افراد نیز ترجیح می‌دهند دیوار را به خوبی رنگ کنند و دیگر صفحه نمایش نخرند، اما شخصاً این کار نمی‌پسندم.
البته می‌توانید در حالت معمول تلویزیون خود را به دیوار نصب کنید، اما بسیاری این کار را نمی‌کنند. البته این تلویزیون‌ها در مقایسه با صفحه بسیار سبک مورد نیاز پروژکتورها بسیار سنگین هستند، و حتی اگر از دستتان رها شود باز هم احتمال آسیب به آن بسیار کم خواهند بود.
معایب
نور: خب، این مشکل بزرگی در نوع خود است. فرقی نمی‌کند که پروژکتور شما تا چه حد پرنور باشد، و باز هم فرقی نمی‌کند که صفحه نمایش شما از چه ماده‌ای شکل گرفته است، هر نور محیطی که در اتاق وجود دارد می‌تواند به تصویر نهایی شما آسیب برساند. تجربه‌ی تماشای تلویزیون با نوری که بر روی آن سایه افکنده را فراموش کنید، چرا که باید بتوانید کنترل تمام عیاری بر روی نور اتاق داشته باشید، در غیر این صورت تنها شب‌ها می‌توانید به تماشا بنشینید. در سینمای خانگی که شخصاً برای خود ایجاد کرده‌ام، روزها قدری نور وارد محیط می‌شود، هر چند آنقدر نیست که برای کیفیت تصویر تاثیر منفی داشته باشد ولی به همین خاطر است که تنها شب‌ها می‌توانم کیفیت دستگاههای پروژکتور را آزمایش و بررسی کنم که نهایتاً به تجربه‌ی عجیب و غریبی منجر شده است.
لامپ‌ها: تقریباً تمامی پروژکتورها از لامپ‌های UHP استفاده می‌کنند، که می‌تواند چند هزار ساعتی کار کند و بعد از آن نیز می‌توان با چند صد دلار دوباره آن را به حالت اول برگرداند. حدوداً هر دو سال یک بار باید آن را تعویض کنید که رابطه مستقیمی با میزان استفاده شما دارد. البته می‌توان لامپ‌های UHP را با لامپ‌های LED ارزانتر جایگزین کرد، ولی این لامپ‌ها نیز هزینه‌ی بالایی در پی دارند و کارایی لامپ‌های UHP را ندارند.
عادات عجیب و غریب: با استفاده از این پروژکتورها، برخی از عادات روزمره شما به طرز عجیبی تغییر خواهند کرد. مثلاً؛
البته این موارد پس از سالها استفاده از پروژکتور در اینجانب به وجود آمده است.
دیگر معایب
صدا: لازم به ذکر نیست که نیاز به دستگاه گیرنده و بلندگوی پخش صدا خواهد داشت؛ چرا که پروژکتور همانند تلویزیون نیست که دارای بلندگویی برای پخش صدا باشد. از طرف دیگر هیچ کدام از پروژکتورها گیرندۀ دیجیتالی تصویر ندارند، به همین خاطر نیاز به یک دستگاه ستاپ‌باکس یا ریسیور ماهواره خواهید داشت؛ البته کاربرانی که از تلویزیونهای ماهواره‌ای یا دیجیتالی استفاده می‌کنند نصف قضیه را حل کرده‌اند.
صفحه نمایش: خب حالا نوبت به صفحه نمایش می‌رسد. قیمت صفحه‌های نمایش از چند صد دلار تا چند هزار دلار در نوسان است. همان‌طور که در بالا ذکر شد، هرگز از دیوار خانه به عنوان صفحه نمایش استفاده نکنید. از آنجا که تصاویر حاصل از تابش نور پروژکتور بر روی صفحه نمایش است؛ پس اگر این صفحه دارای ناهمواری یا زوایدی باشد، آنها نیز همیشه دیده می‌شوند. به همین خاطر بهتر است قدری هزینه کرده و یک صفحه سفید خوب برای خودتان تهیه کنید. برخی از صفحات نمایش دارای قابلیت‌های ویژه‌ای هستند که از آن جمله می‌توان به بهبود تصویر خروجی، افرایش کنتراست تصویر ارتقای سطح رنگ مشکی تصویر یا سایر موارد اشاره کرد. بهتر است برای انتخاب نمونه مناسب سری به بازار بزنید و یا پیش از آن در فروشگاه‌های اینترنتی اطلاعات بیشتری کسب کنید.
کابل‌ها: کابل‌ها مشکل دیگری است که خواسته یا ناخواسته با آن سر و کار خواهید داشت. کابل HDMI ی که از دستگاه گیرنده‌ی تصویری خارج شده را باید به پروژکتور خود متصل کنید. البته به تازگی فناوری‌های بی‌سیم نیز به بازار عرضه شده که می‌تواند دردسرهای کمتری در مقایسه با استفاده از کابل داشته باشد؛ متاسفانه قیمت پروژکتورهای بی‌سیم کمی چشمگیر است.
صدای اضافی: از آنجایی که لامپ‌های UHP و LED گرمای قابل توجهی ایجاد می‌کنند به همین خاطر پروژکتورها دارای فن‌هایی هستند که برای خنک کردن دستگاه مورد استفاده قرار می‌گیرند. به همین خاطر میزان صدای تولیدی آن نیز در محیط اضافه می‌شود. پروژکتورهای ارزان قیمت و کوچک صدای بلندتری ایجاد می‌کنند. در حالی که پروژکتورهای بزرگ و گران قیمت‌تر به گونه‌ای طراحی شده‌اند که صدای کمتری تولید کرده و تقریباً بی صدا باشند. اگر قرار است پروژکتور در بالای سرتان قرار گیرد، بهتر است مدل‌های کم و سر و صداتر را انتخاب کنید. و اگر قرار است این دستگاه در قفسه‌ای در فاصله‌ای دور قرار گیرند، این موضوع چندان اهمیتی نخواهد داشت.
هزینه: هزینه‌ی دیگری را نیز در نظر بگیرید. هر چند پروژکتورهای ارزان قیمت زیر 1000 دلاری در بازار کم نیستند، و دارای کیفیت تصویر خوب می‌باشند، باید قدری سرکیسه را شل کنید. پروژکتورهایی نظیر JVC X35، سونی HW50 و اپسون 5020 را بررسی کرده‌ام که دستگاههای بسیار خوبی هستند. این پروژکتورها در حدود قیمتی 3 تا 4 هزار دلار جای دارند که قدری به جیب مبارک سنگین می‌آید؛ آن هم با این نرخ دلار!
جالب اینجاست که تناسب خطی خاصی بین قیمت پروژکتور و کارایی و کیفیت آن وجود ندارد. در حالی که شرکت اپسون ارائه دهنده‌ی شفاف‌ترین صفحات نمایش است، به راحتی می‌تواند تصاویر 150 اینچی را نمایش دهد. از سوی دیگر پروژکتورهای JVC بهترین کنتراست تصویر را دارند و سونی نیز رنگ‌های حقیقی و دقیقی را ارائه می‌کند. محصولات شرکت سونی شامل پروژکتورهای 4K می‌شوند و پروژکتورهای DLP نیز می‌توانند در عین حال رنگ‌های حقیقی و نوری خارق‌العاده‌ای داشته باشند.
جمع‌بندی
همان‌طور که می‌دانید شخصاً یکی از طرفداران استفاده از پروژکتور به جای تلویزیون هستم. با این حال معتقدم که افراد کمتری به این موضوع اعتقاد عملی دارند. دلیل این موضوع این است که به شخصه پروژکتوری نصب کرده‌ام که تصویر نهایی آن 102 اینچ است و با آن به تماشای فیلم و برنامه‌های تلویزیونی می‌نشینم و در مابقی زمان‌ها از آن برای بازیهای ویدئویی بهره می‌برم؛ به نظر شما آیا می‌توانم دوباره به تجربه‌ی قدیمی تماشای تلویزیون عادت کنم!؟
در طیف وسیعی
از صنایع به کار رفته و بیانگر کاربرد تکنولوژی جدید می‌باشد. دیجیتال یک زبان
باینری (دودوئی) می‌باشد که با صفر (حالت خاموش) و یک (حالت روشن) نمایش داده شده
و از این‌رو یا سیگنال وجود دارد (حالت روشن) و یا وجود ندارد (حالت خاموش) و حتی
با قدرت سیگنال کم هم اگر سیگنال دیجیتال ارسال شده از سطح حداقل بیشتر باشد یک
تصویر و صدای کامل می‌تواند بدست آید زیرا حالت روشن، روشن است بدون توجه به این
که قدرت سیگنال چه مقدار بوده است.
در صنعت تلویزیون، دیجیتال به روش مدرنی اطلاق می‌شود که برنامه‌ها پردازش و ارسال
می‌شوند.
تکنولوژی مدرن به منظور تبدیل تصاویر و صدا به ارقام (صفر و یک) و فشرده‌سازی آنان
و ارسال تعداد هرچه کمتر آنها که اطلاعات موردنظر را برساند به کار می‌رود، این
تکنیک‌ها ارسال چندین کانال تلویزیونی دیجیتال را بر روی یک کانال تلویزیونی
آنالوگ امکان‌پذیر می‌سازند.
مشکل تلویزیون آنالوگ
تلویزیونهای متداول تا به حال آنالوگ بوده‌اند و به نظر می‌رسد که آنها عملکرد
خوبی داشته و هنگام دریافت سیگنالهای محلی و یا ماهواره‌ای و همچنین هنگام کار با
سایر دستگاههای جانبی از قبیل DVD، ویدئو VCR و دوربین فیلمبرداری و غیره مشکلی
مشاهده نشده است.
مهمترین مشکل تلویزیون آنالوگ RESOLUTION (وضوح تصویر از نظر جزئیات تصویر و تمایز خطوط) می‌باشد شاخص وضوح
تصویر (RESOLUTION) با یک عدد که مشخص‌کننده تعداد اجزای
ریز تصویر (PICTURE
ELEMENT) PIXEL می‌باشد تعیین می‌گردد. هرچه این عدد بالاتر باشد جزئیات
تصویر و وضوح و زنده بودن تصویر بهتر است.
در تلویزیون آنالوگ هر تصویر از 625 خط افقی اطلاعات تصویر تشکیل شده که در هر
ثانیه 25 بار تکرار می‌گردد. در عمل تلویزیون نصف خطوط فوق را در 50/1 ثانیه و نصف
بقیه را در 20 میلی ثانیه بعدی مابین خطوط قبلی نمایش داده و هر تصویر در واقع به
طور کامل در 25/1 ثانیه به روز شده و این نحوه مرور تصاویر به روش مرور خطوط به هم
بافته (INTERLACE
SCANNING) موسوم
می‌باشد. روش فوق برای سالها عملکرد قابل قبولی داشته است اما اکنون که مانیتورهای
کامپیوتر با وضوح و کیفیت عالی در دسترس می‌باشند به نظر می‌رسد همه خواستار
تلویزیونهای بهتری می‌باشند.
کمترین شاخص وضوح تصویر در صفحات نمایش کامپیوتر 480×640 جزء تصویر (PIXEL) می‌باشد.
به علت به کارگیری روش مرور خطوط به هم بافته، شاخص وضوح تصویر عملاً در تلویزیون
آنالوگ موجود حدود 400×500 می‌باشد که نسبت به مانیتورهای قدیمی نیز پائین‌تر است.
هم‌اکنون مانیتورهای جدید قادر به نمایش جزئیات تصویر 10 برابر بهتر از تلویزیون
آنالوگ می‌باشد و از نظر کیفیت جزئیات تصویر، وضوح و زنده بودن و ثبات تصویر و رنگ
قابل مقایسه با تلویزیون آنالوگ نمی‌باشند.
مشکل دیگر تلویزیون آنالوگ وجود تداخل، نویز و سایه در تصویر است. این مشکلات به
طور ذاتی در سیستم آنالوگ وجود داشته و امکان رفع آنها به طور کامل هیچ‌گاه وجود
ندارد و شدت آن بستگی به فاصله گیرنده از فرستنده و موانع سر راه و سایر عوامل
محیطی خارج از کنترل فرستنده و گیرنده دارد.
تلویزیون دیجیتال
تلویزیون آنالوگ که تا به حال کاربرد داشته به روشی اطلاق می‌شود که روشنایی تصویر
و میزان صدا را به ولتاژ الکتریکی تبدیل نموده و سپس ارسال می‌نماید.
تلویزیون دیجیتال برخلاف روش آنالوگ از روش ارسال دیجیتال استفاده می‌نماید و همه
اطلاعات مورد نظر شامل سیگنال تصویر، صدا و دیتا را قبل از ارسال پردازش دیجیتال
می‌نماید پردازش دیجیتال شامل تبدیل سیگنال آنالوگ به سیگنال دیجیتال که از صفر و
یک تشکیل شده و سپس فشرده‌سازی آنان و حذف اطلاعات مازاد و ارسال آن به روش خاص
اطلاق می‌شود.
سیگنال ارسال شده ابتدا به اجزای اولیه تصویر و صدا تقسیم شده و سپس عکس عمل فشرده‌سازی
به کمک مدارات خاص دکو در گیرنده انجام می‌شود. به عبارت دیگر اطلاعات به اعداد
تبدیل شده و سپس ارسال و دریافت می‌گردد.
تا وقتی که علامت “یک” ارسال شده در هنگام دریافت نیز “یک” تشخیص داده شود هیچ
مشکلی در تبدیل معکوس سیگنال به حالت اصلی وجود ندارد و این امر که در مسیر انتقال
سیگنال، نویز و تداخل وجود دارد که بر کیفیت کار مؤثر نیست و صدا و تصویر همان‌طور
که از فرستنده ارسال شده دریافت می‌شود.
تلویزیون دیجیتال برحسب کیفیت تصویر به دو نوع تلویزیون با وضوح بالا HIGH DEFENITION TV و تلویزیون دیجیتال استانداردSTANDARD DEFINITION TVتقسیم می‌شود. HDTV تلویزیون با کیفیت بالا با مرور 1080
خط افقی در هر تصویر با نسبت ابعاد صفحه تصویر 16 به 9 و صدای دالبی دیجیتال
فراگیر می‌باشد و قابلیت دریافت تصویر صاف بدون چشمک زدن و کیفیت رنگی عالی را
دارد. در حالی که SDTV مشخصات پائین‌تری داشته و با مرور 480
خط افقی، دارای نسبت ابعاد تصویر تعریف شده نمی‌باشد و به علت استفاده از روش
دیجیتال، دارای کیفیت تصویر خوب بوده و از عرض باند فرکانس کمتری نسبت به HDTV استفاده می‌نماید.
مزایای سیستم دیجیتال
علاوه بر کیفیت بالای تصویر که در بخش قبل به آن اشاره شد تلویزیون دیجیتال دارای
مزایای دیگری نیز می‌باشد که از مهمترین آنها استفاده و کارایی بهتر از طیف
فرکانسی موجود می‌باشد. 4 تا 6 کانال تلویزیون دیجیتال می‌تواند به صورت مالتی
پلکس بر روی یک کانال تلویزیون معمولی از طریق آنتن زمینی پخش گردد. همچنین 8
کانال تلویزیونی دیجیتال می‌تواند از طریق یک کانال ماهواره‌ای ارسال گردد.
بهره‌وری بالاتر از طیف فرکانسی در دسترس به دلیل استفاده از تکنیک‌های مدرن فشرده‌سازی
اطلاعات امکان‌پذیر شده است. این عملیات با حذف اجزا تکراری و اضافی تصویر (از
قبیل اطلاعات ثابت زمینه) می‌تواند به ضریب فشرده‌سازی حدود 20 تا 30 دست یابد. با
استفاده از روش‌های استاندارد فشرده‌سازی اطلاعات MPEG2 می‌توان به عنوال مثال اطلاعات یک صحنه HDTV را از Mbps 166 (مگابیت در ثانیه) به کمتر از Mbps 5 فشرده نموده و تقلیل داد.
بر روی هر کانال موجود می‌توان Mbps 39/19 سیگنال دیجیتال ارسال نمود. علاوه بر افزایش کانال در سیستم
دیجیتال می‌توان خدمات بیشتری ارائه نمود. این خدمات شامل ارسال زیرنویس، راهنمای
الکترونیکی برنامه‌ها، انجام امور بانکی و خرید و اینترنت و استفاده از سرگرمی‌ها
و بازیهای مختلف می‌باشد.
تلویزیون دیجیتال کیفیت صدای بهتری را نیز عرضه می‌کند. این امر به دلیل ارسال
صدای با کیفیت CD به روش دالبی دیجیتال DOLBY DIGITAL می‌باشد که دقیقاً مشابه صدای سینما و
کیفیت DVD می‌باشد.
مزیت دیگر تلویزیون دیجیتال دریافت تصویر صاف و بدون برفک و سایه می‌باشد زیرا در
سیستم دیجیتال اگر دریافت تصویر امکان‌پذیر باشد تصویر دریافت شده مشابه تصویر
ارسال شده خواهد بود.
دریافت سیگنال دیجیتال
هم‌اکنون در اروپا و آمریکا فرستنده‌های تلویزیون دیجیتال زیادی در حال ارسال
سیگنال دیجیتال می‌باشند. به عنوان مثال در انگلستان حدود 15 کانال از طریق
فرستنده‌های زمینی (DIGITAL
TERRESTRIAL TV) و بیش از 60 کانال از طریق ماهواره پخش دیجیتال دارند.
به طور کلی به سه طریقه دریافت سیگنال دیجیتال توسط مصرف‌کنندگان امکان‌پذیر می‌باشد:
الف) در صورتی که فرستنده‌های زمینی به ارسال سیگنال دیجیتال بپردازند (DTT) مشابه تلویزیون آنالوگ توسط آنتن
هوایی سیگنال دریافت شده و سپس مصرف‌کننده یا باید تلویزیون دیجیتال داشته باشد و
یا از طریق دستگاه جانبی (SET-TOP BOX) STB که مشابه گیرنده ماهواره است سیگنال دیجیتال را دریافت کرده
و سپس خروجی آن را که سیگنال آنالوگ می‌باشد به تلویزیون آنالوگ موجود خود وصل
نماید.
بدیهی است برای استفاده از کیفیت بالای سیستم دیجیتال استفاده از گیرنده مخصوص
دیجیتال الزامی است.
ب) امکان دیگر برای ارسال سیگنال دیجیتال از طریق ماهواره می‌باشد در این صورت
حتماً باید از دستگاه جنبی گیرنده ماهواره برای دریافت استفاده نمود و این امر به
این دلیل است که بخش عظیمی از تلویزیونهای ماهواره تحت کنترل بخش خصوصی و تجاری
می‌باشد که به دلیل سیستم‌های مختلف رمزدار کردن اطلاعات می‌بایست (ENCRYPTION) مشترکین از دستگاههای جانبی خاص آن
شرکت جهت رمزگشایی استفاده نمایند.
ج) روش دیگری برای ارسال تلویزیون دیجیتال از طریق کابل و مشترک شدن به شرکت‌های
تلویزیون کابلی می‌باشد. در این صورت نیز اگر مصرف‌کننده تلویزیون دیجیتال نداشته
باشد می‌بایست از دستگاه جانبی STB مخصوص استفاده نماید.
به نظر می‌رسد ارسال برنامه‌های تلویزیون دیجیتال از طریق آنتن‌های زمینی به تدریج
جایگزین سیستم فعلی آنالوگ خواهد شد و در آینده تلویزیونهای دولتی ارسال رایگان
تلویزیون دیجیتال را شروع نموده و بخش خصوصی نیز خدمات تلویزیون کابلی (به صورت
آبونمان) را به عهده خواهد گرفت و بدین ترتیب دستگاههای جنبی STB نقش عمده‌ای در دریافت تلویزیون
دیجیتال خواهند داشت تا به تدریج تلویزیونهای جدید دیجیتال جایگزین تلویزیونهای
موجود گردند. با توجه به گران بودن تلویزیونهای دیجیتال و عدم پخش سیگنال دیجیتال
در اکثر کشورها یک انتقال تدریجی از آنالوگ به دیجیتال وجود خواهد داشت و سیستم
آنالوگ فعلی با بهره‌مندی از تکنیک‌های دیجیتال در تولید برنامه‌ها، تجهیزات
فرستنده‌ها و گیرنده‌ها برای مدتی به بقای خود ادامه خواهد داد.
خرابی های طبقه هریزنتال را می توان در عیوب زیر خلاصه نمود .
1 - قطع نور
2 - فیوز زدن
3 - مات شدن تصویر ( صوت داریم(
4 - خطوط بلنک روی تصویر ویا روی راستر ( صوت داریم(
5 - خط نور عمودی
6 - نویزدارشدن تصویر
7 - عرض تصویر در سمت راست کم است .
1 – قطع نور : در این حالت به چهار نکته بایدتوجه شود .
الف : در صوت خاموش بودن فیلامان لامپ تصویر مسیر فیلامان را که اکثراً از ترانس Hv تغذیه می شود باید جستجو نمود معمولآً مقاومت های کم اهم از چند صدم تا حد اکثر ده اهم در مسیر فیلامان جهت کنترل جریان فیلامان قرار دارد گاهی از دوعدد مقاومت استفاده می شود .
در روی شاسی و روی سوکت لامپ تصویر هر دو مورد توجه شود .
ب : این مرحله فقط برای متوجه شدن سرویسکار می باشد و ربطی به طبقه هریزنتال ندارد .
در صورت خرابی مسیر برایتنس و یا بالا رفتن ولتاژ کاتد به هر دلیلی صفحه نمایش تاریک می شود .
ج : قطع ولتاژ تغذیه کلکتور ترانزیستور خروجی هریزنتال
در این حالت ولتاژ تغذیه کلکتور که حدود 100 الی 150 ولت می باشد ( باید مقدار قرائت شده با نقشه مقایسه شود .) رویروی ترانس Hv اندازه گیری شود درصورت سالم بودن سیم پیچ اولیه ترانس Hv (که این سیم پیچ بهتر است با اهم متر چک شود) به کلکتور ترانزیستور خروجی Hv برسد .
درمسیراین ولتاژ گاهی مقاومت های پر وات جهت کم کردن جریان کلکتور و یا مقاومت های کم اهم تری در مسیر جریان امیتر ترانزیستور قرار دارد که حتماً بایستی مورد توجه باشد .
گاهی به ندرت قطع شدن ترانزیستور نیز موجب قطع مسیر پالس هریزنتال می شود که با تست اهمی مشخص می شود . ( چون اکثر موارد این ترانزیستور یا شورت است ویا نشت دارد .)
د : قطع پالس بیس ترانزیستور خروجی هریزنتالنیز یکی دیگر ازموارد عیب در هنگام قطع نور است . عواملی که باعث ایجاد این اشکال می گردد بشرح ذیل است .
1 - خرابی ترانزیستور درایور هریزنتال
2 – قطع ولتاژ تغذیه کلکتور درایور هریزنتال
3 – قطع پالس هریزنتال و مسیر کوپلاژ آن که اکثراً ترانسفرمری است و کمتر خراب می شود .